Het is deze maand precies 6 jaar geleden dat er een sinustrombose bij mij werd geconstateerd, na zo een lange tijd zijn veel mensen een eventuele aandoening allang vergeten en is deze verleden tijd.
Helaas zijn de gevolgen van de sinustrombose nog regelmatig merkbaar in mijn dagelijks leven, zo ook de factor II mutatie die ervoor zorgt dat mijn bloed sneller stolt.

Angst is misschien een groot woord, maar alertheid is altijd aanwezig bij mij en de artsen.
Bij ieder pijntje in arm/been of luchtwegen word ik getest op trombose, door middel van een D-dimeer bloedtest.
Bij iedere vliegreis van meer dan 4 uur of lange periode van stilzitten/liggen, bijvoorbeeld na mijn operatie, krijg ik fraxiparine voorgeschreven en helaas heb ik nog regelmatig last van hoofdpijnen en concentratieproblemen in drukke ruimtes.
Af en toe zijn de hoofdpijnen wel zo heftig dat ik even terug ga in de tijd en toch wel angstig word of er niks aan de hand is, gelukkig heb ik voor de hoofdpijnen nog niet aan de bel hoeven trekken.

Inmiddels heb ik toch wel een aantal keer een D-dimeer test gehad om uit te sluiten dat er trombose in been, arm of longen zou zitten. Waar een “gezond” mens wordt weggestuurd met: spierpijn, of het standaard riedeltje om maar even af te wachten, wordt bij het noemen van de factor II mutatie altijd actie ondernomen voor de zekerheid. Het risico is er nu eenmaal, en ik ben blij dat de (meeste) artsen dit ook inzien en toch e.e.a. willen uitsluiten.

In angst leven doe ik allang niet meer, maar ik ben wel altijd alert en als ik dat niet ben, is mijn omgeving dat wel. Angst dat de artsen je weer niet serieus nemen is er nog wel altijd, tegenwoordig sturen ze je zo makkelijk weg.. en na al die ellende met de sinustrombose (toen ben ik tot 4 x toe weggestuurd) ben ik een stuk vasthoudender geworden.
Als ze destijds adequater hadden gehandeld was de druk nooit zo hoog geworden in mijn hoofd en had ik misschien wel niet zoveel restverschijnselen gehad als ik nu nog steeds ervaar.