Waarom een buikwandcorrectie?
De vraag die ik onnoemelijke keren heb gekregen, waarom zou je dat doen? Je bent hartstikke dun!! Dat heb jij toch niet nodig? Weet je wel zeker dat je zo een litteken wilt? Ahjoh gewoon nog even doorzetten komt vanzelf goed!
Alle standpunten op een rijtje waarom ik het volgens anderen niet zou moeten doen, maar wat wil ik zelf?
Zelf wilde ik gewoon over het strand paraderen in bikini, zoals (in mijn ogen) al die andere zelfverzekerde meiden, of ook een naveltopje aan in de sportschool zoals die meiden die net zo hard staan te beuken in de sportschool als ik.
Maar waarom deed ik dit dan niet? Tja.. met kleding aan ziet alles er prima uit, maar als je in zo een korte tijd ruim 35 kilo afvalt kan je je indenken dat je niet direct een goddelijk strak lichaam hebt. En dat dat dan niet direct is dan niet zo heel erg, maar als je zoveel bent afgevallen en na 3,5 jaar nog een badpak of het liefst je kleding aanhoud en is het een keer klaar.
Iedereen die roept hoe knap het is om zoveel af te vallen, en dat je wel trots op jezelf zult zijn…en dan iedere avond voor de spiegel staan en denken: waar hebben ze het over??
Eigenlijk zat de dikke buik er nog gewoon, maar dan was het een slap stuk huid geworden, zie het als een ballon die je te groot hebt opgeblazen en vervolgens weer leeg laat lopen..
4 x in de week beulen in de sportschool, tientallen training en voedingsschema’s geprobeerd en alle merken qua crème wel gehad, niks leek te helpen.. en dat creëert een flinke deuk in je zelfvertrouwen!
In je hoofd zegt dat stemmetje steeds: je ben dik, of je hebt een vetrol hangen.. ondanks dat ik al bij diverse specialisten was geweest die mij konden verzekeren dat het echt enkel dode huid was!
1,5 jaar geleden heb ik dan toch de stap genomen om vrijblijvend op consult te gaan bij een chirurg, maar dan hoor je wat er allemaal bij komt kijken… 6 weken revalideren, misschien wel meer weken niet mogen sporten en een enorm litteken. En dat voor een behoorlijk bedrag, wat niet word vergoed omdat het “niet ernstig genoeg is”. En dan al die mensen die je zeggen dat het toch helemaal niet nodig is…tja die keuze was dan toch ineens heel lastig! Toch maar weer het zoveelste middeltje opsmeren en keihard trainen in de sportschool, cardio, krachttraining alles!
En hier zijn we, 1,5 jaar verder (2019), bij het opruimen vond ik de brochure van dat ene consult, ik keek naar mezelf en dacht: waar zijn we nu? Is er überhaupt iets veranderd? Het antwoord was duidelijk: he-le-maal niets…misschien was alles psychisch alleen nog maar erger geworden!
Ik moest nu toch serieus gaan nadenken wat het beste voor mezelf zou zijn.
Alsof het universum het aanvoelde popte er ineens een aanmeldformulier op van Bergman clinics voor een open dag. Volledige inzage in het proces en zelfs een kijkje in de operatiekamer!
Zo gezegd zo gedaan, en zo besloot ik een knoop door te hakken, ik ga dit doen!
Ik wist nu vooraf al waar ik allemaal terecht zou komen en welke fases ik op de dag van de operatie zou doorlopen, dit gaf mij een heel vertrouwd gevoel.
Let’s do this!