Wanneer en hoe weet je nou of je moet afvallen , dat is voor mij een hele moeilijke vraag geweest, ik ben mijn hele leven al onzeker geweest, vooral over mijn uiterlijk dus aan mezelf kon ik het niet vragen, ik ben nooit tevreden over mezelf. Dus ik begon aan andere te vragen/vissen of ze het nodig vonden dat ik af ging vallen (met andere woorden of ik te dik was)
Van niemand moet je afvallen was het antwoord steeds, nou dat stemmetje in mijn hoofd zei van wel in iedergeval!
De onzekerheid laat je telkens twijfelen en nadenken wat anderen van je vinden, vinden ze het echt niet erg? of zeggen ze maar iets om me niet te kwetsen?

Het begon allemaal twee jaar geleden, ik had een redelijk lichaam, zeker niet perfect maar ik leefde gewoon mijn leven , ik was niet echt bezig met te dik zijn of bewust eten, ik at gewoon zoals dat me uit kwam en deed de dingen die ik wilde doen of eten. eigenlijk kwam dat er niet echt aan omdat ik verder voor mijn werk heel veel moest fietsen en in beweging was.
Tot ik ziek werd, er werd een sinustrombose bij mij geconstateerd (zie blog sinustrombose) in het begin leek het allemaal zo weer klaar te zijn, een paar bloedverdunners en binnen een paar maanden kan ik weer verder met mijn leven.
Het tegendeel kwam uit , ik heb een jaar lang thuis gezeten , gewoon gezeten.. en ja wat doen de meeste mensen als ze zich vervelen en vooral heeel erg rot voelen? eten!!!!
Daarnaast kwam het heel regelmatig voor dat er een makkelijke maaltijd gesponsord door MCdonalds of Dominos pizza op tafel kwam door de lange dagen in het ziekenhuis en alle hectiek eromheen.

Dat jaar ben ik bijna totaal niet bezig geweest met mijn gewicht , ik leefde in joggingbroeken en leggings, dus wie zag die ene hamburger nou zitten? ik kwam toch alleen in de weekenden het huis uit en op dat moment was mijn echte gezondheid het allerbelangrijkst, ik moest eerst herstellen van de trombose.
Ik kwam in totaal 10 kilo aan, lijkt niet heel drastisch maar ik was al in een periode dat ik eigenlijk al te zwaar was en dikker begon te worden, dit werd alleen maar versterkt door elkaar, telkens als ik in de spiegel keek en zag hoe ik eruit zag, en dat stemmetje al die gemene dingen tegen mij zei begon ik nog meer te eten uit frustratie.

Totdat ik er op een dag helemaal klaar mee was, al weken dacht ik erover na om af te gaan vallen, ik zat nu al een jaar thuis en het werd er allemaal niet beter op, de trap oplopen was al een uitdaging en winkelen was ook geen pretje meer als je steeds een grotere maat moet pakken en geen broek meer aan durft te passen, omdat je de de confrontatie uit de weg wil gaan dat hij waarschijnlijk niet gaat passen.
Ik wist alleen simpelweg niet hoe ik moest beginnen, hoe gooi je je leven nou om als je telkens gewend bent om ongezond en makkelijk voedsel te eten? en hoe wist ik nou of ik het sporten wel aan zou kunnen met de trombose in mijn hoofd?

Na een dag shoppen en niks gekocht te hebben omdat ik niet eens naar mezelf wilde kijken in de spiegels besloot ik dat er echt iets moest veranderen, binnen een week sloten Jeroen en ik samen een sportschool abonnement af.
Ik om af te vallen en Jeroen om aan te komen, win win situatie dus!