De trombose heeft een grote impact gehad op mijn leven, niet alleen om het moment zelf maar ook in de weken, maanden en jaren erna heeft de trombose grote invloed op mijn toekomst.

vanaf het moment dat de hoofdpijn begon is mijn leven stil komen te staan, althans zo voelt het.
ik heb zeker een jaar lang stil gestaan omdat het nog niet zeker was of ik volledig ging herstellen, ik kampte nog met heel veel ongemakken waardoor werk en opleiding niet mogelijk was, ik belandde bij het UWV voor een uitkering. Voordat ik daar überhaupt terecht kwam heb ik een heel traject moeten doorlopen en moeten bewijzen dat het gevaar te groot is om te gaan werken met 1 oog of een bloedprop in je hersenen.De grote vraag van het UWV was natuurlijk: hoelang gaat dit duren? want mensen met een trombosebeen kunnen ook weer na een bepaalde tijd aan het werk, Hier komt het gebrek aan kennis weer om de hoek kijken een trombosebeen is absoluut niet hetzelfde als een sinustrombose! Om aan te kunnen tonen dat het onzeker is wanneer je volledig hersteld bent heb je een heel legioen aan dokters nodig die kunnen vertellen dat ook hun geen idee hebben hoe dit gaat verlopen.
Wat voelde ik me machteloos, want ook ik zelf wil zo snel mogelijk weer aan het werk kunnen en toekomst plannen kunnen maken.

Sociaal veranderde er ook een hele hoop, ik kwam in het begin niet veel meer buiten en ik ontweek drukke verjaardagen of familiebezoeken.
Vanwege de drukte natuurlijk, maar ook om de vragen te ontwijken, iedereen vraagt aan je hoe het met je gaat, na een paar weken begon ik maar gewoon te zeggen dat het goed met me gaat, alleen de mensen die het echt wat aangaat mogen weten hoe het echt gaat, want ik had echt geen zin om aan iedereen te vertellen hoe k*t het met me ging, maar ook dat veranderde na verloop van tijd, ook tegen mijn ouders of Jeroen begon ik de schijn op te houden en vertelde ik dat het goed ging of als er niet naar gevraagd werd ging ik echt niet uit mezelf zeggen hoe het echt met me ging. Ik vond zelf dat ik iedereen al genoeg tot last was geweest.
Omdat ik door de medicijnen geen alcohol meer mocht werd ik ook niet meer uitgenodigd door vrienden om iets te gaan drinken of iets leuks te gaan doen, ik kon ook nog geen hele dagen weg of een avondje uitgaan.
Ik zag veel mensen niet meer en dat was confronterend, want als je 17/18 bent hoor je gewoon lol te maken.

Naast de trombose veranderde ook de rest van mijn gezondheid in de tijd dat ik thuis zat ben ik in totaal 10 kilo aangekomen in 1 jaar, hierover later meer op de fitness blog.

Omdat er zoveel veranderde in mijn leven en het leek alsof ik de grip kwijt was, werd ik erg somber, want juist ik heb graag de regie in eigen handen, vooral als het over je eigen toekomst gaat!
Ik belande bij een psycholoog, door middel van EMDR therapie zou ik mijn trauma verzachten (op aanwijzing van het UWV, zei vonden dat ik een trauma had) zelf vond ik eigenlijk niet dat dit een trauma was, meer gewoon frustratie.
Ik ben dan ook na 3 keer afgehaakt, ik ben bij een speciale cursus terecht gekomen door het riagg om uit je dip te komen, daar ben ik erachter gekomen dat de trombose mij heel erg onzeker heeft gemaakt en dat er heel veel frustratie zit omdat ik die grip kwijt ben op mijn eigen zaken.
Daarnaast is gebleken dat ik heel erg veel moeite heb met het accepteren van het feit dat mijn leven dus nooit meer zo zal worden als dat het was en dat ik mijn toekomstbeeld daar op moet aanpassen.

Kortom er is heel veel veranderd sinds ik ziek ben geworden, je leven word omgegooid en zal nooit meer zo bij elkaar komen als dat het ooit was dat is pijnlijk en heel moeilijk te accepteren, dat duurt ook heel lang.
Het is niet een griepje krijgen of een gebroken been en medicijnen krijgen waardoor je snel weer beter bent, in mijn geval blijf ik er altijd aan herinnerd worden dat ik beperkingen heb en dat ik niet volledig zal herstellen.

x