Nu, twee jaar later, kan ik nog steeds niet zeggen dat ik volledig hersteld ben, zoals ik in het artikel: mijn restverschijnselen vertel, heb ik nog dagelijks te maken met klachten die ik heb overgehouden nadat er een sinustrombose bij mij is geconstateerd.
De trombose zit er nog, wat niet betekend dat ik nog steeds een sinustrombose heb, mijn lichaam heeft een nieuwe weg gemaakt om het bloed af te voeren, ik heb er verder dus ook geen last van.

Wat is er in twee jaar gebeurd?

In de afgelopen twee jaar is er heel erg veel gebeurd, in het eerste jaar ben ik vooral behandeld en heb ik veel controles gehad in het ziekenhuis. Nadat ik na een jaar nog steeds klachten ondervond ben ik diverse keren terug geweest bij de neuroloog voor onderzoek en zelfs nog twee MRI scans om te zien waar de klachten vandaan konden komen. Helaas is daar helemaal niks uit gekomen en is de enige diagnose voor deze klachten : restverschijnselen.
Het afgelopen jaar ben ik helemaal niet meer in het ziekenhuis geweest voor controle, de artsen kunnen niks voor me betekenen en ik zal er dus maar mee moet leven (zo is dat ook gezegd).
Binnenkort heb ik een afspraak in het AMC, daar komt een artikel over.

Waar sta ik nu

Sinds de dag dat ik mij heb ziek gemeld twee jaar geleden ben ik niet meer aan het werk geweest, ik heb anderhalf jaar thuis gezeten wat er letterlijk voor gezorgd heeft dat mijn leven stil heeft gestaan. Ik heb door de restverschijnselen geen opleiding kunnen volgen waardoor ik eigenlijk geen vak gerichte opleiding heb afgerond en daardoor dus moeilijk aan het werk kan komen in de toekomst
Ik ben nu eindelijk sinds een paar maanden werkzaam als vrijwilliger in een verzorgingshuis, ik heb en krijg nog steeds te veel en te snel last van hoofdpijn of andere klachten als ik te veel werk verricht waardoor het onverantwoord is om betaald werk te gaan doen. Ik volg een speciaal integratie traject om mijn belastbaarheid uit te breiden en uiteindelijk weer gewoon aan het werk te kunnen zonder belemmeringen.
Dit samen zorgt ervoor dat ik nu na twee jaar helemaal niks verder ben gekomen, in vergelijking tot leeftijdsgenoten en vriendinnen waarmee ik in de klas heb gezeten. Baalmoment!
Hiermee heeft de trombose mijn toekomst beeld flink veranderd, ik had mezelf op deze leeftijd toch heel ergens anders zien staan dan waar ik nu sta.

Hoe nu verder

De trombose heeft mij heel erg onzeker gemaakt over de toekomst, ik weet niet wanneer ik weer volledig aan het werk zal kunnen en ik weet niet wat voor baan/opleiding ik aan zal kunnen, hierdoor weet ik dus ook niet wanneer ik mijn eigen inkomen heb en dus ook niet wanneer ik en mijn vriend samen kunnen gaan wonen. Deze gedachtes maken je heel onzeker en moedeloos.
Mijn doel is om een opleiding administratief te volgen en voor minimaal 20 uur per week te kunnen gaan werken, Zo kunnen Jeroen en ik samen een toekomst bouwen en samen gaan wonen. Een gewoon leven kunnen hebben zoals op mijn leeftijd normaal is en niet nog een jaar stil staan omdat mijn lichaam niet wil.
Er is nog veel te doen voordat ik dat doel behaald heb maar in deze twee jaar heb ik geleerd dat geluk hebben niet van zelfsprekend is en dat je (soms tegen jezelf) moet vechten voor iets!

Binnen een jaar heb ik mijn doel behaald & niemand die mij in de weg gaat zitten, zelfs mijn eigen lichaam niet! 🙂